ΑΝ,Ρ. ΚΙΠΛΙΓΚ

 

Αν μπορείς στον κόσμο τούτο
να περιφρονείς τον πλούτο
κι αν οι έπαινοι τριγύρω
δε σου αλλάζουν το μυαλό...

Αν μπορείς στην τρικυμία
να κρατήσεις ψυχραιμία
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου
ν' απαντάς με το καλό... 

Αν μπορείς με μιας να δώσεις
κάθε τι που 'χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν' αντέξεις
και να βρεις μια νέα λύση...

Αν μπορείς να πειθαρχήσεις
σώμα, πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε θίγουν
να κρατάς σιωπή βαθιά... 

Αν μπορείς στην καταιγίδα
να 'χεις πάντα την ελπίδα
κι αν μπορείς να συνεχίσεις
κι όταν σ' έχουν αδικήσει... 

Αν μπορέσεις τ' όνειρό σου
να μην γίνει ο χαλασμός σου
κι αν αγάπη συ προσφέρεις
σ' όσους σε έχουνε μισήσει... 

Αν μπορείς να μείνεις ίδιος
στην χαρά μα και στη λύπη
κι αν η πίστη στο εγώ σου
μπρος σε τίποτα δε σβήνει...

 

Αν μιλώντας με τα πλήθη
την συνείδηση δεν χάνεις
κι αν μπορέσεις να πιστέψεις
πως μια μέρα θα πεθάνεις...

Αν ποτέ δεν σε ζαλίσει
του θριάμβου το κρασί,
κι αν σε ψέματα των άλλων
δε λες ψέματα και συ... 

Αν μπορείς με ψυχραιμία
δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια
να τ' ακούς παραλλαγμένα... 

Αν μπορείς κάθε στιγμή σου
να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μη δείχνεις
τεμπελιά κι αδιαφορία... 

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου
δεν μπορούν να σε πληγώσουν
κι αν οι σχέσεις με μεγάλους
τα μυαλά δε σου φουσκώσουν...

Αν τους γύρω λογαριάζεις
μα κανένα χωριστά,
κι αν μπορέσεις να κρατήσεις
και τα ξένα μυστικά...

Ε... παιδί μου, μ' όλα αυτά
θα μπορέσεις να τη ζήσεις
όπως πρέπει τη ζωή
θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος
και κυρίαρχος στην Γη!... 


Ελεύθερη απόδοση Γιάννης Βάσος

Τη μέρα που γεννήθηκα...

Τη μέρα που γεννήθηκα...Μια φράση για να αρχίσω να μιλάω με τον εαυτό μου.Να τον συναντήσω εκεί, που ξεκίνησε όλον αυτό το δρόμο μέχρι σήμερα.

Το φθινόπωρο στις αρχές του...

Όταν

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό

όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο

όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση

να πλημμυρίζει τα σαλόνια

όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου

να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα

όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου.

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια

λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους

όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία

για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη

όταν ακούω να γελούν

όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω।

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη

κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες

κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή

θ' ανοίξω το στόμα μου

θα γεμίσουν οι κάμποι με καταρράχτες

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια

οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία।

Πάλι σας δίνω όραμα.

Μιχάλης Κατσαρός
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σελ. 32-33)

Νύχτες

Καλά, θ' απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κανα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού।
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;
Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια।
Θα 'σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ' τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ' τη δουλειά σου και τους φίλους।
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια।
Θα 'ρθεις, δε γίνεται. Είν' τόσο σίγουρη γι' αυτό και περιμένει।
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.

Κώστας Μόντης
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας)

Γ'

Όπως ανέβαινες, ανέβαινε μαζί σου
κι ένα απ' τα πανάκριβα στερνά μου ποιήματα.

Όσο πλησίαζες
γινόταν ευκρινέστερη η δομή του
Μπορούσα να το φανταστώ σχεδόν τελειωμένο
μπορούσα να πάρω ένα μολύβι να το γράψω.
Η ανάπτυξη του αναστελλόταν μονάχα απ' την παρεμβολή περαστικών τυχαίων.
Δεν έπρεπε να σταματήσεις μακριά
απ' το σημείο που 'στεκα,
δεν έπρεπε να στρίψεις ξαφνικά
σε μια απ' τις παρόδους της λεωφόρου που ανηφόριζες
- Θε μου- δεν έπρεπε έτσι να χαθείς
πριν προφτάσω να διαβάσω το πιο καίριο:

Ό,τι είχαν να προσθέσουν τα μάτια σου.

Σταύρος Βαβούρης
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σελ. 58)

Φύσαγε...

Φύσαγε
και έτρεμε στα φύλλα πανικός
σαν αντί αέρας
έρποντας να πλησιάζαν μες στο σούρουπο
χιλιάδες φίδια κάτω από τα χόρτα.

Άκουσες το αυτοκίνητο
και μου άπλωσες χωρίς μιλιά το χέρι.

Τι φέρνει αυτός ο άνεμος;
Τι φέρνει το φθινόπωρο, τι φέρνει;

Σταύρος Βαβούρης
(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σελ. 59)